رفتن به سراغ نبرد‌های آینده و فضایی موردی بود که باعث شد طرفداران مجموعه به دو گروه موافق و مخالف تصمیم‌های اکتیویژن تقسیم شوند و انتقاد‌هایی که به اکتیویژن به خاطر نسخه Infinite Warfare شد، باعث شدند تا سرانجام این شرکت تصمیم بگیرد تا در جدید‌ترین نسخه سری، دوباره به نقطه شروع مجموعه، یعنی دوران جنگ جهانی دوم برگردد و به قول خودش، این نسخه بازگشتی به ریشه‌های مجموعه باشد. 

بازی Call of Duty: WWII قرار است در تاریخ ۱۲ آبان، برای پلی استیشن 4، پی سی و ایکس باکس وان منتشر شود. سازندگان وعده بخش داستانی غنی‌ای را برای این بازی داده‌اند که قرار است نبرد‌های مهم و معروف جنگ جهانی دوم، از جمله نبرد ساحل نرماندی، را در آن شاهد باشیم. در واقع سری Call of Duty قبلا هم ثابت کرده که توان روایت داستانی عالی را دارد، ولی به هر حال باید تا زمان انتشار بازی منتظر ماند و دید که استودیو اسلج همر تا چه حد در زمینه خلق بخش داستانی خوب، موفق عمل خواهد کرد. بازی همچنین قرار است یک بخش زامبی هم داشته باشد که سازندگان وعده یک بخش ترسناک را داده‌اند. با اینکه هنوز نمی‌توان در مورد این دو بخش بازی اظهارنظر کرد.

می‌توانیم بگوییم که این بازی شانس زیادی در راضی کردن طرفداران قدیمی سری کال آف دیوتی خواهد داشت؛ چرا که بخش چندنفره بازی، کاملا روح و روان یک Call of Duty را در خود دارد و می‌تواند طرفداران این مجموعه را راضی نگه دارد. اما اگر این سوال برای‌تان پیش آمده که اگر طرفدار سری بتلفیلد باشیم هم می‌توانیم این بازی را تجربه کنیم یا خیر، باید بگویم که پاسخ این سوال به عوامل متعددی بستگی دارد. 

برای مثال در حالی که در بتلفیلد شاهد نبرد‌های شلوغی با تعداد زیادی بازیکن هستیم، بازی Call of Duty: WW2 کماکان مانند نسخه‌های قدیمی، ترجیح داده تا نبرد‌هایی با تعداد بازیکن کم‌تر و در محیط‌هایی کوچک‌تر را ارائه کند که نتیجه آن، سریع‌تر بودن روند کلی بازی در مقایسه با اثری مثل Battlefield است. از طرف دیگر، در بازی بتلفیلد شما می‌توانید مثلا در نقش یک مدیک ظاهر شوید و شاید در پایان بازی، نهایتا چند نفر محدود را کشته باشید، ولی در عوض با احیای هم‌تیمی‌ها، نقش مهمی در پیروزی تیم ایفا کرده باشید. اما بازی Call of Duty: WWII مانند نسخه‌های قدیمی‌ترش، فاقد این ویژگی است و دقت در تیراندازی و توانایی گیمر در کشتن دشمن، حرف اول را در این بازی می‌زند. راستش را بخواهید اصلا نمی‌توان گفت که کدام یک از این دو بازی که به آن‌ها اشاره کردم بهتر هستند؛ چرا که هرکدام نوع خاصی از هیجان را ارائه می‌دهند. به همین دلیل هم در ابتدا اشاره کردم که بازی Call of Duty: WWII بدون شک در جلب رضایت طرفداران قدیمی‌اش موفق خواهد بود؛ چرا که سری Call of Duty همواره به داشتن چنین گیم‌پلی‌ای در بخش چندنفره مشهور بوده و Call of Duty: WWII هم کاملا یک Call of Duty واقعی است! البته شاید از این حرف‌ها این برداشت را داشته باشید که Call of Duty: WWII یک بازی بدون خلاقیت و نوآوری است و تنها سعی کرده تا گیم‌پلی‌ای شبیه به نسخه‌های موفق مجموعه در بخش چندنفره ارائه کند. خب، چنین برداشتی اشتباه است؛ چرا که استودیو اسلج‌همر، ویژگی‌های جدیدی را هم برای بخش چندنفره بازی در نظر گرفته است که البته همگی آن‌ها در نسخه بتا در دسترس نیستند، ولی یکی از این ویژگی‌ها، اضافه شدن موردی به اسم Divisions یا دسته‌ها است. دسته‌ها در اصل شبیه همان کلاس‌های رایج بازی‌های مشابه هستند که هریک خصوصیات مختص به خود را دارند. مثلا دسته Infantry می‌تواند اسلحه‌اش را به سرنیزه مجهز کند یا دسته Airborne می‌تواند از صدا خفه‌کن استفاده کند. دسته‌های دیگر بازی هم به همین ترتیب ویژگی‌های خاص خود را دارند و جالب‌تر اینکه به مرور زمان و با پیشرفت در بازی، ویژگی‌های جدید‌تری هم می‌توانید برای دسته خودتان آزاد کنید و از آن‌ها بهره ببرید. البته بازی به هیچ‌وجه مخاطب را به استفاده از یک دسته خاص محدود نمی‌کند و می‌توانید هر زمان که خواستید، بازی با دیگر دسته‌ها را هم تجربه کنید. در کل، این شکل از کلاس‌بندی در بازی، عمق خوبی به Call of Duty: WWII داده است. 

یکی دیگر از موارد بسیار مهم در یک بازی شوتر چندنفره، تنوع حالت‌های بازی و نقشه‌ها است. با اینکه در نسخه بتای Call of Duty: WWII تمامی حالت‌ها و نقشه‌های بازی وجود ندارند، اما همین محتویات فعلی هم کیفیت خوبی دارند و می‌توان گفت که بازی از این نظر کم و کسری در زمان انتشار نخواهد داشت. از حیث نقشه‌ها، با محیط‌هایی طرف هستیم که به خوبی حس و حال نبرد‌های جنگ جهانی دوم را منتقل می‌کنند. البته که در نسخه بتا شاهد نقشه‌های کمی هستیم، ولی همین نقشه‌ها هم طراحی خیلی خوبی دارند و بازی کردن در آن‌ها خسته‌کننده نمی‌شود. از طرفی دیگر، بازی حالت‌های بازی مختلفی هم دارد که البته در نسخه نهایی، تعداد این حالت‌ها بیش‌تر هم خواهد بود. از جمله حالت‌های بازی در نسخه بتا می‌توان به Team Deathmatch اشاره کرد که هدف در آن، کشتن افراد تیم رقیب است یا حالت Domination که برای طرفداران این سری حالتی آشنا است و در آن باید موقعیت‌های روی نقشه را تصاحب کنید و نگه دارید. یکی دیگر از حالت‌های این بخش، Hard Point است که در آن نقاطی به صورت تصادفی روی نقشه ظاهر می‌شوند و باید برای تصاحب آن‌ها، با تیم رقیب وارد نبرد شوید. 

یکی دیگر از حالت‌های بخش چندنفره بازی Call of Duty: WWII که جذابیت زیادی هم دارد، War Mode است که حالتی کاملا جدید برای سری Call of Duty به حساب می‌آید. در این حالت، در نقش تیم مدافع یا مهاجم، باید از منطقه‌ای دفاع یا به آن حمله کنید. برای مثال، در نقش تیم مدافع، ابتدا باید از یک پایگاه برای مدتی دفاع کنید. در صورتی که موفق به این کار نشوید، باید عقب‌نشینی و این‌بار از یک پل دفاع کنید. در صورتی که در دفاع از پل هم شکست خوردید، باید از یک انبار مهمات دفاع کنید و در کل چندین هدف در محیط بازی در نظر گرفته شده که وظیفه شما دفاع یا حمله به آن‌ها است. این حالت جذابیت و هیجان خیلی خوبی داشته و کاملا این پتانسیل را دارد که به یکی از محبوب‌ترین حالت‌های بازی تبدیل شود. یک مورد مهم هم در مورد بخش چندنفره بازی اینکه تقریبا تمامی حالت‌های آن، شدیدا به همکاری تیمی وابسته هستند و در نهایت، تیمی شانس بیش‌تری برای موفقیت دارد که اعضایش هماهنگی خوبی با هم داشته باشند. 

این روز‌ها بخش چندنفره بازی‌های ویدیویی بدون داشتن المان‌های شخصی‌سازی، ناقص به نظر می‌رسد و سازندگان بازی Call of Duty: WWII هم کاملا این مساله را در ساخت بازی لحاظ کرده‌اند و شما امکان شخصی‌سازی سرباز خود یا بهبود اسلحه‌تان را دارید. البته که تمام این امکانات در نسخه بتا در دسترس نیستند، ولی با توجه به آنچه که در این نسخه وجود دارد، می‌توان گفت که بازی از این نظر هم شرایط خوبی دارد و عطش ارتقای سطح سرباز یا اسلحه و دسترسی به امکانات جدید، موردی است که می‌تواند بازی را به تجربه‌ای اعتیادآور تبدیل و گیمر را به تجربه‌ی طولانی‌مدت آن تشویق کند. 

با اینکه معمولا قضاوت در مورد جلوه‌های بصری بازی پیش از انتشار نسخه نهایی کار درستی نیست، اما تا انتشار بازی Call of Duty: WWII زمان خیلی زیادی نمانده و بد نیست اشاره‌ای هم به جلوه‌های بصری آن داشته باشیم. واقعیت این است که گرافیک کلی بازی، شرایط خوبی دارد و حتی در نسخه بتا هم شاهد مشکلاتی مثل زمان طولانی بارگذاری بازی یا افت فریم نیستیم. ولی خب، گرافیک بازی حالتی فوق‌العاده هم ندارد و نباید انتظار بازی‌ای را داشته باشید که بتواند از نظر بصری شما را شگفت‌زده کند. به‌علاوه، یک سری مشکلات در انیمیشن‌های بازی هم دیده می‌شوند که البته امیدواریم این مشکلات تا زمان انتشار نسخه نهایی بازی حل شوند. 

به طور خلاصه شاید از نظر بصری و انقلاب در سبک بازی تغییر خاصی رو درش شاهد نباشیم ولی همین که پتانسیل راضی نگه داشتن طرفداران قدیمی سری را دارد، نشان می‌دهد که اکتیویژن بازی را در مسیر درستی قرار داده است.