برای این که کاورهای سوکت بند را از دست ندهید، باید توجه شما به جزئیات به اندازه طراحان این دوربین باشد.

برای شروع، لبه های بدنه آلومینیومی تراشکاری شده اکنون مسطح شده است و از این رو مانند مدل های قدیمی تر انگشتان شما در  آنها فرو نمی رود. سوکت های نصب بند برجسته هنوز وجود دارند، اما اگر تصمیم دارید که بند مخصوص خود را استفاده کنید، لایکا یک آداپتور سوکت به آویز را به فروش می رساند. در عین حال، فلاش پاپ آپ  که کاربران گفته بودند به آن نیازی ندارند، دیگر وجود ندارد و طراحی دوربین شکیل تر شده است.

گالری تصاویر گرفته شده توسط Leica TL2 و تصاویری از خود دوربین :

تنظیمات اصلی دوربین به نه قسمت تقسیم بندی شده است تا تنظیماتی که به دنبال آن هستید را راحت تر پیدا کنید. هر کدام از گزینه ها داخل هر منوی فرعی را می توان به منوی دوربین قابل تنظیم آورد.

در سمت رابط محور، منوی آیکنی سازماندهی جدیدی پیدا کرده است تا هر چیزی در یکی از نه قسمت فرعی طبقه بندی شود (عکس، نوردهی، فوکوس، عکس متحرک، اتصالات، صفحه نمایش/چشمی، پخش، عمومی و فلاش)، بنابراین روش اولیه کار شما با تنظیمات دوربین این منوی کامل نیست، در عوض مجموعه آیکن اولیه ای که به آن دسترسی پیدا می کنید آیکن هایی هستند که با کشیدن و رها کردن گزینه ها از منوی اصلی آنها را ایجاد می کنید.

دکمه غیرشاتر مجزای دوربین را اکنون می توان خصوصی سازی کرد. با این حال، متاسفانه گزینه های شما از قرار زیر هستند: فیلم برداری، پخش یا چشمی/صفحه نمایش. از بین این سه گزینه، من شروع فیلم برداری را انتخاب می کنم، اما در صورتی که می توانستم از این دکمه برای کنترل ISO یا شاید مقدار سرعت شاتر کمینه ISOخودکار استفاده کنم، سرعت عملکرد دوربین افزایش پیدا می کرد.

بنابراین، عکاسی با این دوربین متفاوت چگونه است

اولین جواب من این است: ناآشنا. اما در کمال تعجب، نه بخاطر دلایلی که ممکن است انتظار داشته باشید: این رابط صفحه نمایش شبیه گوشی هوشمند نیست که سازگاری با آن را دشوار می بینم.

اولین بار این دوربین به من داده شد و از من خواسته شد تا متوجه شوم که چگونه می توان دومین پیچ را برای کنترل جبران نوردهی مجددا پیکربندی کنم. من جعبه ای که کارکرد کنونی پیچ را نشان می داد را فشار دادم و منویی ظاهر شد که پنج گزینه مختلف را عرضه می کرد. مادامی که این دوربین را شبیه دوربین های قبلی که با آنها کار کرده اید در نظر نگیرید و به دنبال یک قسمت پیکربندی در یک منوی فرعی باشید، کار با این دوربین بسیار سریع و منطقی است.

در حالی که این روش در ابتدا ناآشنا است، نیاز اصلی برای تعیین پارامترهای نوردهی و نقطه فوکوس در طراحی دوربین متمایز و برجسته است. شما دو پیچ دارید، که به این معناست که می توانید دیافراگم یا سرعت شاتر را به آسانی تعیین کنید، و به جبران نوردهی یا ISO دسترسی سریع داشته باشید.

یک سوکت USB 3.0 در قسمت کناری دوربین قرار دارد که امکان تخلیه حافظه داخلی 32 گیگابایتی دوربین را فراهم می کند.سوکت نوع C این دوربین را همچنین برای شارژ می توان استفاده کرد.

قابلیت دیگری که در این دوربین بهبود پیدا کرده، پردازنده است. این پردازنده، پردازنده نسل مشابه (اما نه اساسا کاملا مشابه) Maestro II است که در دوربین M10 استفاده شد. این پردازنده امکان فیلم برداری UHD4K، عکاسی پیوسته با سرعت 7 فریم بر ثانیه (20 فریم بر ثانیه در حالت شاتر الکترونیک) را فراهم می کند و کل دوربین را به اندازه کافی پر سرعت می کند تا یک رابط USB.3 را تضمین کند، تنها یک رابط کارت UHS-I وجود دارد. با این وجود، نکته قابل توجه اینجاست که این توان پردازشی بیشتر واکنش دهی صفحه نمایش و سرعت فوکوس خودکار را بهبود می بخشد، اگر چه در هنگام دوربین با یک کارت یا حافظه کار می کند، واکنش دهی افت می کند.

به طور کلی، فوکوس خودکار بسیار سریع است، اما در سطح جدیدترین دوربین های بدون آینه نیست، همچنین تا حدودی به لنز وابسته است. این قابلیت تنوع زیادی از انواع عکاسی را امکان پذیر می سازد، اما در اصل برای سوژه های متحرک مناسب نیست. همچنین، هرگز اعتمادی کافی به دستگیره دوربین نداشته ام و هر بار با دو دست آن را کنترل می کنم، که اغلب به معنای این است که مجبورم برای رسیدن به صفحه نمایش برای تغییر نقطه فوکوس یکی از دست های خود را جابه جا کنم. این مساله به این معناست که اگر چه عملیات صفحه نمایش لمسی به خودی خود نسبتا سریع است، فرآیند استفاده از آن کمی کندتر از حد لازم است.

دغدغه های اولیه در مورد Leica TL2

در هنگام کار با دوربین، می توان پی برد که لایکا به نظر اعتماد کامل به طراحی دوربین خود ندارد. به طور مثال: دوربین به صورت پیش فرض در وضعیت فوکوس لمسی قرار ندارد، که یک گزینه عجیب برای یک دوربین مجهز به صفحه نمایش لمسی است و در عوض با حالت “چند نقطه ای” شروع می شود که در این حالت دوربین نقطه فوکوس را برای شما انتخاب می کند و هیچ ارجحیتی وجود ندارد.

شما می توانید منوی دوربین را محدود کنید تا تنها  شامل قابلیت هایی شود که بیشتر از همه به آنها دسترسی پیدا می کنید. متاسفانه، این رویکرد خودت آن را تنظیم کن، برای دکمه فانکشن دوربین گسترش پیدا نمی کند.

وقتی شما یکی از پیچ های دوربین را فعال می کنید، تنها اتفاقی که می افتد این است که پیچ فعال می شود: اولین کلیک تغییری در تتنظیمات ایجاد نمی کند. پس از یک عمر تجربه رابطه یک کلیک/ یک تغییر افزایشی، به سختی می  توان به این مساله عادت کرد که اولین کلیک در اصل نادیده گرفته می شود.

این یک گزینه عجیب است، زیرا پیچ های این دوربین به اندازه کافی تورفتگی و برجستگی دارند که اشتباهی فشار داده نشوند. نتیجه این است که لایکا حس عجیب بودن را به پیچ های دوربین خود اضافه کرده است، بدون این که نیاز آشکاری برای انجام این کار وجود داشته باشد. سازگاری با این مساله برای من بسیار دشوار بود.

نتیجه گیری بررسی دوربین Leica TL2

بنابراین، به طور کلی اولین برداشت های من در مورد دوربین TL2 ترکیبی است. برای بعضی از افراد،  یک دستگاه عکاسی با طراحی زیبا در کنار یک دستگاه عکاسی است و جاذبه ای همانند یک ساعت مکانیکی دارد، اگر چه با توجه به حضور دوربین در جیب شما به یک اندازه غیر ضروری در نظر گرفته می شود.